Pierwszą patronką kościoła i parafii była św. Maria Magdalena. Została uwolniona przez Jezusa od złych duchów i chorób. Była pierwszą, której ukazał się zmartwychwstały Jezus; została nazwana przez św. Tomasza z Akwinu „apostołką apostołów”. Jest patronką m. in. kobiet, uczniów, studentów, więźniów i sprowadzonych na złą drogę oraz ogrodników.
Od roku 1720 (konsekracja odbudowanego po pożarze kościoła) Parafia i świątynia ma dwóch patronów. Patronem Parafii jest święty Walenty, a patronem kościoła święty Roch.
Święty Walenty żył w III wieku na terenie Cesarstwa rzymskiego. Był lekarzem i duchownym. Według legend miał błogosławić śluby młodych legionistów, łamiąc tym samym zakaz cesarza Klaudiusza Gockiego (zabronionił on młodym mężczyznom zawierania ślubów, bo bez rodzin mieli być lepszymi żołnierzami). Za to wtrącono go do więzienia, gdzie zakochał się w niewidomej córce strażnika. Ta, pod wpływem miłości Walentego miała odzyskać wzrok. Cesarz, dowiedziawszy się o tym, nakazał zabić Walentego.
Świętego Walentego uznaje się za obrońcę przed ciężkimi chorobami, zwłaszcza umysłowymi, nerwowymi i epilepsją, oraz patrona zakochanych. W ikonografii przedstawia się go zwykle w stroju kapłana z kielichem w lewej ręce i mieczem w prawej lub w stroju biskupim w scenie uzdrawiania chłopca z padaczki. Jego wspomnienie obchodzimy 14 lutego.
Święty Roch urodził się we Francji w połowie XIV wieku (lub według tradycji w końcu XIII wieku). Straciwszy oboje rodziców w wieku 19 lat, sprzedał znaczną częśc majątku (był jedynym synem rządcy Montpellier) i rozdał ubogim, po czym wyruszył do Rzymu. W drodze, w miasteczku Acquapendente, zastała go epidemia dżumy. Zaczął się wówczas opiekować zarażonymi w miejscowym szpitalu. Spędził 3 lata w Rzymie, gdzie dokonało się przez jego ręce wiele cudownych uzdrowień. Podczas powrotu do Francji zaraził się dżumą we włoskiej Piacenzy. Ukrył się w lesie, by nie zarażać innych. Według legend pies przynosił mu tam pokarm. Po cudownym uzdrowieniu Roch wyruszył w dalszą drogę do Francji. Na granicy uznano go za włoskiego szpiega. Po wtrąceniu do więzienia zmarł nierozpoznany w 1377 lub 1378 roku (lub według tradycji w 1327r.).
W ikonografii przedstawia się św. Rocha zwykle jako młodego pielgrzyma lub żebraka w łachmanach, z psem biegnącym obok lub liżącym mu rany. Jest patronem Montpellier i Wenecji, a w Polsce Sokołowa Podlaskiego, Zatoru i Kazimierzy Wielkiej. Patronuje również aptekarzom, lekarzom i szpitalom, ogrodnikom, rolnikom, brukarzom i więźniom. Na ziemiach polskim czczono go głównie jako patrona chroniącego przed zarazą – prawdopodobnie właśnie z tego powodu został patronem również naszego kościoła.